Reviews of Hearts Fall
Chris Martin, Penguin Eggs.
Spring 2006 issue, No. 29
A turn of phrase here, an obscure notion there, instrumentation of subtlety and emotion and melodies you will be whistling before the disc is through its first spin, these are the hallmarks of a very nice CD. Nothing is ever cliché. No song is over-played or over-produced. One gets the feeling that this is a labour of love for the Toronto songwriter and performer.
Karyn Ellis is a classically trained vocalist but don’t set in your head visions of operatic cleanliness and deep diaphragmed posturing. Her voice dances along the line between cool and quirky without falling onto the wrong side. She comes across rather like Victoria Williams but clearly with her own sensitivity and sensuality. Standout songs like Movie, Four AM Love Song and Sugar Beet define her diversity. This is the sort of disc you are likely to buy several of to spread among friends.
Rod Nicholson, SCENE Magazine (London, Ontario).
February 16th, 2006
On this, her first full-length release, Toronto’s Karyn Ellis surprises and delights. A unique combination of rustic musical textures (stand-up bass, honky-tonk piano stylings, etc.) and a dead-on modern lyrical approach, Hearts Fall hits all the marks beautifully. Her sweet voice is presented wonderfully by the airy/clean off-the-floor production that allows the listener to hear this CD as if Ms. Ellis and her bandmates were playing a few feet away. A nice balance of slowly thoughtful tunes and lively upbeat numbers ensures that boredom is kept at bay throughout. Fine musical interplay by all concerned does this one proud and left me certain that repeat listens will only yield further rewards. Modestly wonderful amongst the prevailing climate of music-biz mediocrity. A
Review by Maurice Dielman, Kindamuzik.net.
February 2nd, 2006
Playful folk songs from Canada.
Canadian singer-songwriter delivers the long-awaited sequel to her 2003 debut, the six-track EP “Bird”. Her new full-length CD entitled “Hearts Fall” is filled with playful folk songs.
You simply have to delight in Karyn Ellis’ fragile and sometimes oddly girlish voice. Her high tones and jazz-like melodies are reminiscent of Joni Mitchell, but minimal instrumentation and unexpected musical turns in otherwise straightforward songs are just as connected to the contemporary sound of free-style folk. Once in awhile you hear a slight shift in style, as in the swinging country song “Rain”.
Accompaniment by pianist and violist Tom Howell, bassist James Thomson and drummer Gary Craig (o.a Bruce Cockburn) is superbly done and definitely deserves your attention.
ORIGINAL DUTCH ARTICLE:
Als langverwachte opvolger haar debuut, de zes tracks tellende miniplaat Bird uit 2003, komt de Canadese zangeres en liedjesschrijfster met een langspeelplaat, die Hearts Fall heet en volstaat met speelse folksongs.
Van haar fragiele en soms vervormde meisjesstem moet je simpelweg houden. Het hoge stemgeluid van Karyn Ellis en de jazzachtige melodieën doen misschien een beetje aan Joni Mitchell denken, maar de minimale instrumentatie en onverwachte wendingen in de kale luisterliedjes vinden evengoed aansluiting in het hedendaagse geluid van free folk. Een enkele keer horen we een subtiele verandering in stijl, zoals in het swingende countrylied ‘Rain’.
Ellis wordt bij alles soepel begeleid door pianist en violist Tom Howell, bassist James Thomson en drummer Gary Craig (o.a. Bruce Cockburn), wat beslist uw aandacht waard is.
Freddy Celis – Rootstime.be (Belgium).
January 2006
ORIGINAL DUTCH ARTICLE
(Contribute your translation of this review. Contact karyn@karynellis.com)
In de nog immer gestaag toenemende stroom aan nieuwe uitgaven vermag een debuutplaat steeds minder indruk te maken. Je zou het de inflatie van de muziek kunnen noemen. Maar eens in de zoveel tijd stuit je – vaak bij toeval – op een plaat die je maandenlang in een wurgende greep houdt. Zo’n plaat waaraan je desnoods een flink deel van je imposante platencollectie zou willen opofferen omdat een leven zonder deze plaat je ondraaglijk voorkomt. De voorloper, het EPje “Bird”, waarmee de jonge Canadese singer/songwriter Karyn Ellis in 2003 debuteerde was nog maar het begin. Nu, twee jaar later, dient zich de opvolger aan. “Hearts Fall” volgt het recept van zijn voorganger. Karyn grijpt hier wederom terug naar eigen songs, akoestische folk-pop ballades die ze mengt met country en jazzy invloeden. Ook de productie roept herkenning op. De stem van Karyn treedt voortdurend op de voorgrond en gaat vergezeld van haar onnadrukkelijk, subtiel spel op akoestische en elektrische gitaar. Hoe welgekozen de songs ook zijn, en hoe smaakvol de arrangementen wederom, het is de stem van Karyn die haar muziek op eenzame hoogte tilt. Klinken haar vocalen aan de oppervlakte folky, daarachter gaan de vrolijkheid en ondeugd die de jeugd aankleven schuil. Het is dit contrast dat haar muziek zo bekoorlijk maakt. En hoe mooi is haar frasering! Karyn zingt zinnen noch woorden, het zijn vooral lettergrepen waar Karyn zich over ontfermt. Ze wikt en weegt elk lettergreep op haar tong alvorens deze met enige aarzeling prijs te geven: hierin verraadt zich de ware folkzangeres. Luister maar even naar de twee openers: de titeltrack en “Four am Love Song, Ode To A Wooden Floor”, met het mooie pianospel van Tom Howell en je zult je hart verliezen aan Karyn. Qua timbre denk ik aan een mix van Tori Amos en Madeleine Peyroux. Feit is dat zij zich stevig heeft laten beïnvloeden door o.a. Nanci Griffith, Kate & Anna McGarrigle en Jane Siberry, maar ook de invloeden van Beth Orton en Kate Bush klinken op dit album door. En ieder nummer is voorzien van prachtige muzikanten, zoals de reeds vernoemde Tom Howell (Justin Rutledge, Kate Rogers Band) op piano en viool, James Thomson (The Hogtown Syncopators, Corin Raymond) op double bass en Gary Craig (Blackie & the Rodeo Kings, Bruce Cockburn) op drums & percussie. Deze muzikale begeleiding is, zoals het hoort bij dit soort muziek, uiterst sober, maar weet toch ook te verrassen met net wat uitbundigere uitstapjes. “Hearts Fall” is bovendien een eersteklas groeiplaatje dat bij iedere luisterbeurt mooier wordt. Een groei die zich vooralsnog niet laat remmen. Een cd om te koesteren derhalve. Een enorme aanrader en zonder meer een van de beste cd’s in dit genre.
Benny Metten — CtrlAltCountry.be (Belgium).
December 10th, 2005
(4 out of 5)
In 2003 Toronto’s Karyn Ellis released an EP entitled Bird, but it is with her recent CD Hearts Fall that she has truly arrived on the scene. And how! This 11 – track album is brimming with beautiful acoustic folk-pop ballads that sometimes have a touch of country, other times an undercurrent of jazz – all are indicative that she has a bright future ahead. Especially great are those moments when her voice flirts with the deliberately drunken stumbling of pianist Tom Howell, who is known for his work with Justin Rutledge and Kate Rogers Band. “Four am Love Song, Ode To A Wooden Floor” and “Another Sad Song”, for example, evoke such bittersweet pleasures. You can hear Welch, Waits, Amos, Brickell, Peyroux, the Cowboy Junkies and the Be Good Tanyas all rolled up in that one tiny body, that one mournful voice. Superior late night stuff! Who will bring her here to our country as quickly as possible?
Thanks for assistance with translation: L.B. and M.V.
ORIGINAL DUTCH ARTICLE:
In 2003 verscheen van de uit Toronto afkomstige Karyn Ellis al een eerste EP luisterend naar de titel “Bird”, maar met het onlangs op de markt gegooide “Hearts Fall” pakt ze voor het eerst ook echt volwaardig uit. En hoe! Dat elf tracks tellende album staat boordevol knappe akoestische folk-pop ballades met nu eens een licht country dan weer een voorzichtig jazzy ondertoontje op grond waarvan je haar nu al een erg grote toekomst zou durven te voorspellen. Vooral de momenten waarop ze stemgewijs flirt met een dronken voortwaggelende piano “courtesy of” de ondermeer van zijn werk bij Justin Rutledge en de Kate Rodgers Band bekende Tom Howell zijn echt groots. We denken dan bijvoorbeeld aan bitterzoete heerlijkheden als het titelnummer, “Four am Love Song, Ode To A Wooden Floor” en “Another Sad Song”. Dán hoor je Welch, Waits, Amos, Brickell, Peyroux, de Cowboy Junkies en de Be Good Tanyas, maar dan wel allemaal tegelijk, gebald in dat ene tengere lijf, die ene intrieste stem. Superieure late night stuff is het! Wie haalt haar zo snel mogelijk naar ons land?
Read the original dutch version on: CtrlAltCountry.be
Rein van den Berg — RealRootsCafe.com (Netherlands).
April 13th, 2006
ORIGINAL DUTCH ARTICLE
(Contribute your translation of this review. Contact karyn@karynellis.com)
De lovende kritieken ten aanzien van Karyn Ellis d’r 2de CD bereikten mij eerder dan dat ik haar muziek mocht beluisteren. Dit is wellicht niet een juiste instap ten aanzien van de beoogde objectiviteit, maar een en ander heeft mijn luisterplezier niet serieus beïnvloed. En luisterplezier is overdadig aanwezig. 11 geïnspireerde creatieve “organische” avontuurtjes, qua innemendheid en spelplezier. Songs met een lekkere losse en kleurrijke structuur. Definitie van haar stemgeluid nijgt tot kinderlijk, maar allerminst hinderlijk. De basis van de songs zijn live (en zonder publiek) opgenomen op een sneeuwige namiddag, dus slechts beperkt poets en plakwerk, in het Staircase Theatre van Hamilton, Ontario. Piano, bas en viool worden als redelijk essentiële instrumenten in Karyn’s pallet naar de voorgrond getoverd. (De percussie en drumwerkzaamheden zijn later via het mengpaneel toegevoegd) De kortere nummers zijn doorgaans losjes van toonzetting, terwijl de langere songs op een zeldzame wijze worden uitgerekt. Het akoestische instrumentarium komt speels tot zijn recht, gedragen door de persoonlijke klankkleur van haar stem. Haar poëzie voegt dan diepte naar smaak toe, waarbij een gebalanceerd geheel ontstaat. Qua geluid moet je denken aan Emilliana Torrini’s “Fisherman’s Woman”, maar dan op zijn Canadees!
Read the original dutch version: RealRootsCafe.com CDreviews in 2006 (opens as a pdf file)
Peer Bataille – AltCountry.nl (Netherlands).
April 2006
(3-1/2 out of 5)
(Contribute your translation of this review. Contact karyn@karynellis.com)
Hebt u een ex-geliefde waar u op uitgekeken was wel eens vergeleken met een stoplicht? Vast niet. De Canadese Karyn Ellis doet het in het titelnummer van Hearts Fall (eigen beheer). Met “You’re like a traffic light / In a downtown intersection” verwoordt ze treffend de afstand tussen twee mensen die twee jaar lang dag in dag uit bij elkaar waren. Ellis doet wel meer verrassende dingen op haar eerste volledige cd, na een ep uit 2003. Zowel tekstueel, vocaal als muzikaal. In een gemakzuchtige bui zou ik Hearts Fall hebben weggezet als ‘meisjesmuziek’ en hebben verwezen naar Tori Amos of zo iemand. Maar het plaatje bleef me intrigeren door het niet-alledaagse geluid. Op de eerste plaats is er Karyn Ellis’ stem. Op het eerste gehoor klinkt ze als een onschuldig pubermeisje. Maar haar manier van zingen – ze lijkt de woorden een voor een in haar mond te laten chambreren – is allesbehalve puberaal. De teksten van de elf eigen liedjes verraden een eigen kijk op het leven. Bij vlagen zijn ze ook onbedaarlijk grappig. Wat vindt u bijvoorbeeld van deze: “Your love is sweet, like a sugar beet / But I’d be lying if I said / You were my one and only” (Sugar Beet). In Green Chair komt de hoofdpersoon ‘s avonds laat thuis en wordt liefdevol opgevangen door haar partner, maar gelukkig valt er toch wat te klagen: “You ran me a hot bath / Ran your hands over me / But soap’s burning my eyes.” En hoewel Ellis ons in Movie belooft liedjes met een “happy ending” te schrijven, merken we daar niet veel van. Het gaat hier vooral over de liefde, en dan vooral over het
ontbreken of mislopen daarvan. Naast haar eigen akoestische en elektrische gitaar begeleidt een klein combo Ellis: piano, viool, pluk- en strijkbas en drums. Het is met name de piano van Tom Howell die veel liedjes kleur geeft. De vaak verrassende arrangementen op Hearts Fall maken de muziek moeilijk te categoriseren. Vooral luisterliedjes, maar waar af en toe best op gedanst mag worden (Rain). Folk, pop, af en toe wat country- of jazz-achtigs. De namen van Lori McKenna, Kate Bush, Jolie Holland en Krista Detor flitsten door mijn hoofd. Maar vergeet dat maar meteen, want eigenlijk is Karyn Ellis met niemand te vergelijken. Het eerste begin zal voor velen wat lastig zijn, maar de doorzetters worden beloond met het unieke, persoonlijke geluid van iemand die in de toekomst nog heel mooie dingen kan gaan doen.
Amy Lotsberg — CollectedSounds.com.
December 13th, 2005
I reviewed Karyn Ellis’ previous release last year. It was an EP called Bird and I remember wishing it were longer. Well, it took two years, but I got my wish when this arrived in the mail.
Karyn has a unique style. Especially unique and interesting to me because it borders on county and I never thought I liked country. But I’m realizing more and more that maybe I do. It’s also kind of bluegrass-y. Whatever you want to call it, it makes me smile. It’s very summery and that’s very nice to imagine while I’m sitting in an office building and it’s 10 degrees and snowing outside. What’s interesting is this was mostly recorded on a snowy day. But it will always sound like summer to me.
On Track 4, “Lost”, her voice reminds me of another artist, Joanna Newsome. I don’t remember Karyn’s voice being this girlish on the previous release. But no matter, it’s very nice. I enjoy Joanna Newsome (just got her CD but that’s for another review).
One of my favorites from “Bird”, “Cool Wooden Floors” resurfaces here. Or, I should say, a version of it. On here it’s called “Four AM Love Song Ode to a Wooden Floor”. It’s a great little tune about being too “tired” to make it to the bed. At these times, as she says: “Screw the bedroom, the living room will do” (and it gets funnier from there).
Karyn’s lyrics are very clever, witty and intelligent and that’s just how I like my pop music – or country – or bluegrass – or whatever.
See the original article on: CollectedSounds.com
Lynne Pettinger, Americana-uk.com.
March 27th, 2006
8 out of 10 – Pert and amusing singer-songwriting
This album is sheer indie delight. Well within a long tradition of singer songwriters confessing personal emotional traumas onto disc, Karyn Ellis’ wit, and her promise (which she doesn’t always keep) to ‘write a happy ending’ sets her apart. From the thrown-together old time waltz opening of ‘Lost’, to the soft shoe shuffle of ‘Skippng stones’, there’s something very engaging about her sweet n sour soprano. Green chair shows a Norah Jones softness which nonetheless avoids any blandness, and there’s intelligence and poetry in the lyrics, not to mention gentle humour. This is not a happy record. But it is one where misery is beautiful, raw and crisp.
Online article
Inside the Chart – www.earshot-online.com.
Bryndis Ogmundson, !Earshot Charts Editor, Earshot-online.com.
February 2006
It’s February, the month of love. Right? Right? Am I wrong? Come on, don’t glare at me. It is the month of love. And I’ll prove it by telling you all about the great romantic music on the chart this month….
…then you find someone like sexy acoustic goddess Karyn Ellis, and you think, “of course I want to love again!” And some have fallen in love with her latest, Hearts Fall. To be in love, and even better, to have an album at number fourty-nine.
Karyn Ellis, helping us learn to love again.
Jennifer Layton, Indie-Music.com.
April 8th, 2006
She can make a million shades of blues and reds and swirling violets come out of that music – a different aura for each track.
Karyn Ellis is twangy and cool and unpredictable, delivering a CD that is difficult to classify and impossible to resist. I started with bluesy, front-porch country, then expanded the definition to yee-haw-inspiring bluegrass, and stretched the description a bit more to include some shuffling jazz that would not be out of place in a whiskey-stocked Old West Saloon. Then she had to throw in mystic, cold, poetic goth vibes (“Angels in Snow”) and operatic performance art (“Already Home”).
Yes, Ellis makes the reviewer’s job a difficult one. But I could never get mad at the girl with the sensually childlike voice and that playfully spirited nature that flows through her twangy songs. She’s got me wrapped around her little finger.
At times, I worry for her sanity. It makes sense that she would offer plenty of lyrics about winter, given that she lives in the Great White North, but the images are so brutal, I have to wonder if she’s ever wound up in intensive care with frostbite. Her cheeks are “raw with wind,” and in “Angels in Snow,” she faces Winter itself in a shivering confrontation: “Your smile all crooked and teeth, I breathe in sharply as your lips and my shoulder meet.”
There’s also the split personality of her voice. Such delicate, deliberate pronunciation, like a little girl playing with sounds. Yet the tone can be chilling. “Movie” is a brutal ballad, cryptic yet violent and confrontational, with an almost dangerous quiet lying beneath the surface of the song. At times, she can take that mood and find dark humor in it. “Ode to a Wooden Floor” is an almost erotic love song to the only surface that keeps her steady while she’s suffering a hangover (“screw the furniture, I can’t deal with that,” she sings in her wide-eyed innocent voice).
The title track would have been perfect for the Walk the Line soundtrack. “Already Have” would be perfect for a black-and-white art house flick. The music is primarily piano, stand-up bass, percussion, and guitar, but she can make a million shades of blues and reds and swirling violets come out of that music – a different aura for each track. I think she gets a wicked kick out of confounding writers like me who must try to categorize her music.
So I’ll get her back. So let’s just call Ellis hypnotically brilliant and leave it at that. Nyah nyah.
Karyn Ellis: MUSIC profile
Dan MacDonald, upfront Magazine.
May 2006 (issue #93)
Karyn Ellis’ latest release Hearts Fall is best appreciated out doors, during spring in a backyard on a warm night, drunk on wine.
The songs creep up on you quietly, disguised as lullabies – then flirt with blue grass, walk the indie-folk line with tight rope precision before they softly explode into rich and emotional songs that are nothing short of enchanting.
Her tunes are unbelievably charming because they are organic and simple – but layered with elements of the sweetest pop conventions ever – conjuring up immediate reminders of what we love about musicians like Tanya Donelly, Hope Sandoval, CocoRosie and Martha Wainwright.
Except Karyn Ellis does it her own, clever, beautiful, introspective and quirky way. The songs are both hilarious and lonely. Carefree and nostalgic.
Themes span through everything from contemplating stars burned out a million years ago – to reflecting back on relationships which seem just as far away.
Her vocal delivery sounds as effortless as it is unique and her songs transform and evolve into flirtatious pieces of pop perfection when performed live.
With background training in opera and guitar – and experience busking on the streets of Europe for train fare and hostel fees, Karyn Ellis’ songs have a depth to them that holds up to the best the masters of this genre offer.
Her first EP – the critically acclaimed bird was released in 2003 – and it’s jewel case is literally a handmade work of perfection – fashioned out of a piece of cardboard, some green paint and a coffee filter.
Just looking at the cover-art alone – is a testament to what a sweet and enjoyable artist Karyn Ellis is.
Remember the cool chick in high school, who sat alone in the halls at lunch, strumming her guitar? Everyone had a crush on her because she was intriguing as hell, but had a way of keeping everyone at arm’s length, straining to get closer? Then she’d smile and your heart would melt.
That’s what watching Karyn Ellis perform on stage feels like.
From the first notes – you’ll be head over heels in love.
The same way you were with Belly.
The same way you were with Juliana Hatfield.
The same way you were with Kristin Hersh.
The songs sound like sexy, foot-stompin’ rustic pieces of sing-along folk-rock glory gift wrapped in finger-picking bliss!
Karyn Ellis puts on a show not worth missing.
Trust me, you’ll be kicking yourself.
She performs this month Phog on Wednesday May 17 th .
For more information on Karyn Ellis and how to get your hands on her incredible releases – visit www.karynellis.com
